Tydzień temu pojawił się na naszej stronie artykuł o chrzcie świętym. Zawiera on małe kompendium wiedzy o tym, jak należy przygotować się do tego sakramentu, jeśli zamierzamy ochrzcić nasze dziecko. Dzisiaj chcemy rozwinąć i uszczegółowić temat i poruszyć jeszcze kilka kwestii związanych z tym tematem.
Obecnie w liturgii Kościoła Katolickiego przeżywaliśmy uroczystość Chrztu Pańskiego. To dzień, w którym wspominamy bardzo istotne wydarzenie z życia Jezusa, w którym Chrystus jako dorosły, 30 – letni mężczyzna, przychodzi nas brzeg Jordanu, by z rąk Jana Chrzciciela przyjąć chrzest. Chociaż Jezus nie miał grzechu przychodzi , aby otrzymać oczyszczenie. W ten sposób uświęca wodę i Bóg Ojciec potwierdza Jego misję. Na Jezusa zstępuje Duch Święty i słychać z Nieba głos Ojca: “Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie” (Mk 1, 11 b). Nawiązując do tego wydarzenia z życia Jezusa w Kościele Katolickim udzielany jest chrzest, jako sakrament oczyszczenia z grzechów i wstąpienia do wspólnoty kościoła.
Kto udziela sakramentu chrztu?
Sakrament chrztu udzielany jest zwyczajowo przez biskupa, prezbitera lub diakona. Istnieją jednak nadzwyczajne przypadki, np. w przypadku choroby, niebezpieczeństwa śmierci, że chrztu może udzielić każda osoba, nawet nieochrzczona. W takiej sytuacji ważną rzeczą jest odpowiednia intencję, czyli pragnienie uczynić to, co czyni Kościół, gdy chrzci. Dodatkowo należy, wypowiadając formułę (“XX ja Ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”), podając imię imię dziecka i polać jego głowę wodą. Jeśli dziecko zostało ochrzczone w szpitalu, tzw. chrztem z wody taki sakrament jest również ważny. Jedynie później dokonuje się dopełnienia sakramentu chrztu w kościele. Jeśli został udzielony sakrament chrztu nawet przez osobę świecką, nie ma potrzeby jeszcze raz go powtarzać.
A czym jest chrzest pragnienia i krwi?
Do chrztu krwi dochodzi wówczas, gdy męczennicy za wiarę w Chrystusa, którzy ponoszą śmierć a umierają bez chrztu z wody, dostępują oczyszczenia z grzechów i wewnętrznego oczyszczenia. I mogą dzięki temu dostąpić zbawienia. Ich chrzest z krwi zastępuje chrzest z wody. Natomiast chrzest pragnienia, to taka sytuacja gdzie są osoby, które żyją uczciwie, są otwarte na prawdę, są gotowe czynić dobrze i przyjęłyby chrzest, jeśli o nim usłyszeliby. Ich uczciwe życie zawiera w sobie nieświadome pragnienie chrztu.
Czy dorośli mogą przyjąć chrzest?
Sakramentu chrztu można udzielić także osobom dorosłym. Można przyjąć go w każdym wieku. Poprzedzone jest to stosownym przygotowaniem do tego sakramentu. Zazwyczaj w większych miejscowościach odbywa się takie przygotowanie przy niektórych kościołach. Jeśli nie możesz znaleźć takiej informacji możesz podejść do księdza proboszcza w swojej miejscowości i zapytać go o to. Na pewno skieruje nas w odpowiednie miejsce. Przygotowanie do sakramentu trwa rok (czasem nieco dłużej) i podzielone jest na dwa etapy. Pierwszym etapem jest prekatechumenat, czyli dochodzenie do Kościoła. To taka chwila, gdzie kandydaci uczestniczą w spotkaniach, katechezach, mszach. Przyglądają się, zadają pytania, próbują rozwiać swoje wątpliwości i podjąć świadomą decyzję odnośnie wejścia do wspólnoty kościoła. Weryfikują swoją decyzję, czy rzeczywiście chcą być chrześcijaninami. Później odbywa się pierwszy obrzęd naznaczenia krzyżem i wprowadzenia do kościoła takiej osoby. Sakramentu udziela się zazwyczaj w czasie Wigilii Paschalnej i przyjmowane są jednocześnie trzy sakramenty: chrzest, bierzmowanie i Eucharystię. W chwili obecnej jest coraz więcej takich osób, które dopiero w wieku dorosłym decydują się na chrzest i dołączanie do wspólnoty kościoła.
Chrzest święty jest wyjątkowym dniem w życiu każdej osoby. Jest to moment, w którym wchodzimy w wspólnotę kościoła i odtąd mamy już pełny dostęp do wszystkich sakramentów świętych i możemy uczestniczyć w pełni w życiu kościoła. A w jaki sposób wy przygotowujecie się / przygotowywaliście się do chrztu świętego waszych dzieci? A może ktoś z Was został ochrzczony jako osoba dorosła? Czekamy na wasze opowieści w komentarzu.
Inspiracja zaczerpnięta z książki “Rytuał domowy. Rok rodziny katolickiej”, Wydawnictwo Duszpasterstwa Rolników, Włocławek 2010, s. 105-108.